Jacqueline Bordewin Coaching - Actueel

Als ik iets vooraf heb onderschat, is het wel het moederschap. Dat bleek echt veel dynamischer te zijn en veel meer van mij te vragen voor wat betreft mijn eigen ontwikkeling, dan ik ooit vooraf had kunnen bedenken. Als ik mensen hoorde zeggen: “geniet er maar van want ze zijn zo groot” dacht ik “nah, dat valt wel mee, toch? Maar ik had al snel door dat zij gelijk bleken te hebben.

En dat mijn eigen ontwikkeling als mens, juist door het uitdagende moederschap, in zo’n enorme stroomversnelling zou komen, daar was ik niet op voorbereid. Ik werd opeens regelmatig aangesproken op kwaliteiten die tot dan toe toch wat onderbelicht waren gebleven. Mijn intuïtie bijvoorbeeld en lichaamsbewustzijn.Lees verder ...

Op de balans van presteren en profileren, neig ik van nature veel meer naar het presteren. En de noodzaak en deels behoefte om mijzelf eens wat vaker en nadrukkelijker op de kaart te zetten, te manifesteren en te profileren, worden doorgaans aardig in toom gehouden door mijn neiging tot enige bescheidenheid. Dat neemt overigens niet weg dat ik erg blij ben met diverse referenties die ik de afgelopen jaren heb mogen ontvangen. Daarom wil ik een paar ervaringen van mijn cliënten graag met je delen. Voor zomaar een paar van deze referenties, klik hier ...

Met warme groet,
Jacqueline Bordewin

Mijn goede daad van vandaag heb ik weer verricht, en wat geniet ik daarvan. Ik was vanmiddag halverwege mijn wandeling, bij het punt waar ik normaliter omkeer om terug te wandelen naar huis, toen er een open cabrio aan kwam rijden met een hippe dame achter het stuur.

Omdat ze vaart minderde, vermoedde ik dat ze iets wilde vragen. Ik boog mij naar haar toe en inderdaad, ze wilde dolgraag weten hoe ze bij Grand Café Bellevue kon komen want ze was al een kwartier rondjes aan het rijden. De navigatie leidde haar niet naar waar ze moest wezen en voorbijgangers wisten het haar blijkbaar ook niet uit te leggen.

Benieuwd naar het vervolg, lees dan hier verder ...

Als ik de afgelopen jaren iets heb geleerd, is het wel dat je ieder moment ergens mee kan beginnen. Ander soort werk, een nieuwe opleiding, een andere hobby, een nieuwe vriendenkring, gezonder eten, een nieuwe sport, eindelijk leren grenzen te stellen, koud douchen, iets proberen of durven wat je voorheen veel te spannend vond, verliefd worden. En idem dito kun je natuurlijk ook op ieder moment (proberen te) stoppen met dingen die niet goed voor je zijn.

Wat een vrijheid geeft het als je niet meer wordt beperkt door de gedachte dat er aan allerlei voorwaarden moet worden voldaan om ergens mee te beginnen, om iets echt te veranderen of ergens mee op te houden. Vroeger dacht ik bijvoorbeeld dat zwemmen in open water iets was dat je alleen doet bij warm weer … inmiddels zwem ik al weer een aantal jaren het hele jaar rond. Zomer of winter, het is àltijd zwemweer.

Nou snap je vast wat ik met de op deze website aanwezige klok wil zeggen:
Anyplace, Anywhere, Anytime. Just do it!

Persoonlijke groei is zelden een lineair proces. Meestal zet je stappen. Soms kleine stappen. Andere keren misschien wel met zevenmijlslaarzen. Je kijkt tevreden naar wat je inmiddels voor elkaar hebt gekregen. En dan komt er haast onvermijdelijk wel weer eens een moment waarop het lijkt alsof je helemaal terug bij af bent en de moed je in de schoenen zakt. Weet echter dat al je voorgaande inspanningen niet voor niets zijn geweest. Ze hebben je gebracht op dit punt waar je voldoende draagkracht hebt ontwikkeld om nieuwe uitdagingen aan te gaan en om bekende dingen op een nog diepere laag te ervaren. Dit proces van persoonlijke groei wordt op een bijzondere wijze uitgebeeld in deze video .....

"Enkel met het hart kan men goed zien. Het essentiële is onzichtbaar voor de ogen". Antoine de Saint-Exupéry.

We worden uitgenodigd om een oefening in tweetallen te doen: met de ogen dicht, gewoon elkaars handen aanraken en aftasten. Het is in een tijd dat ik nog helemaal niet gewend ben aan dit soort werk. Via oogcontact vorm ik een tweetal met een voor mij onbekende vrouw. Voorzichtig leggen we onze handen op elkaar en sluiten onze ogen. Er ontstaat een soort handendans waarbij onze handen als vanzelf om en om elkaar aanraken en aangeraakt worden. Zij raakt mij net zo zorgvuldig en afgestemd aan, als ik haar. Met zo'n aandacht aangeraakt worden, raakt me diep en de tranen springen in mijn ogen. Als we na de oefening de ogen weer openen, zie ik dat zij net zo ontroerd is als ik en ook tranen in haar ogen heeft. Haar gezicht kan ik me niet meer voor de geest halen maar dit moment van verbinding met een volkomen onbekende staat in mijn geheugen gegrift.

Jaren geleden liep ik eens in een warenhuis waar een gezin bestaande uit vader, moeder, peuter en baby binnenkwam. Moeder stoomde direct door naar achter in de winkel. Vader liep met de peuter in zijn kielzog achter de kinderwagen waarin de baby hartverscheurend huilde. Geen van beide ouders gaf een krimp, laat staan dat de baby op dat moment ook maar het geringste sprankje aandacht kreeg. Het kindje huilde steeds harder en mijn lijf verkrampte. Ik voelde een impuls om het kindje op te pakken en te troosten, maar ja, dat leek me ook heel raar om als wildvreemde mevrouw andermans baby zomaar op de arm te nemen. Ik ben de winkel uitgelopen omdat ik niet langer kon verdragen hoe de baby aan zijn lot werd overgelaten.

Ik ken natuurlijk de omstandigheden van dat gezin niet dus hoe kan ik daarover oordelen? Ik heb ook wel eens een huilend kind gehad dat haarfijn aanvoelde dat ik geen puf meer had om me met haar bezig te houden omdat ik zelf uitgeput was. Op zo’n moment was ik blij als hun vader hen dan wel aandacht kon geven. Maar het is natuurlijk een heel ander verhaal als een kind continu afgestemde aandacht moet ontberen.

Klik op het filmpje "het belang van de eerste 1000 dagen" om te zien hoe een kind idealiter die periode beleeft: “In die periode leren we vertrouwen op de mensen die van je houden en voor je zorgen en hoe je vertrouwen krijgt in jezelf. Hoe je kunt praten en spelen met anderen. Hoe je veilig kunt leren, ook van de dingen die soms misgaan. En hoe je je lijf steeds beter kunt aansturen om de dingen te doen die jij wilt doen.”

Dat alles vraagt om afgestemde aandacht van ouders voor hun kind, om je als baby welkom te voelen bij je ouders, om gekoesterd te worden. Maar ouders zijn net mensen. Mensen die het soms ook niet meer weten, die gestrest en vermoeid kunnen zijn, die soms zelf nooit goed geleerd hebben zich op de behoeften van zichzelf of een ander af te stemmen, of die misschien helemaal niet blij waren met de komst van hun kind. Dat laat zijn sporen na in het leven van een mens, ook als hij al lang volwassen is. Vaak zijn we ons hiervan niet eens bewust. Het speelde immers in een periode dat we nog helemaal geen woorden hadden om iets te benoemen. Maar het kan je leven wel flink in de war schoppen waardoor je op enig moment kan vastlopen.

Weet dat een dergelijke vervelende situatie of periode zeker niet zo hoeft te blijven. Er zijn diverse mogelijkheden om je leven weer vlot te trekken zodat je weer (of misschien wel voor het eerst) kan ervaren dat je zonder bloed, zweet en tranen je leven kan leiden. Daarin kan en wil ik je graag ondersteunen. Stuur me een berichtje of bel me als je wil overleggen over de mogelijkheden.

Warme groet, Jacqueline

Nu de eerste versie van mijn website inmiddels online staat, wil ik je graag attenderen op een aantal inspirerende video's die voor mij een bijzondere betekenis hebben omdat ze stuk voor stuk iets vertellen over waarden, uitgangspunten en drijfveren waarmee ik me verbonden voel. Nieuwsgierig geworden? Klik, kijk en luister dan eens hier ...

Tevens wil ik je aandacht vragen voor de diverse natuurfoto's die op de meeste pagina's van mijn website te vinden zijn. Voor een overzicht van al deze visuele pareltjes van de natuur, kun je hier terecht ...

Mocht jij een natuurfoto hebben die eigenlijk niet mag ontbreken op deze website? Dan zie ik jouw suggestie graag via jacqueline@bordewin.nl tegemoet.

Ik ben inmiddels al heel wat jaren actief in het boeiende coachings- en counselingsvak. En dan geloof je misschien niet dat ik, na een aarzelend begin in 2014, er bijna 8 jaar over gedaan heb om een eigen website te maken. Regelmatig vergezeld - of moet ik zeggen: "geremd" - door een streven naar perfectie, heb ik voor wat betreft een eigen website lang er tegenaan gehikt om echt door te pakken. Pas toen een vriend mij onlangs liet inzien dat zo'n website helemaal niet perfect hoeft te zijn en dat "goed eigenlijk al goed genoeg is", is het maken van mijn website in een stroomversnelling geraakt. Met www.bordewin.nl als resultaat ...

Met warme "goed is goed genoeg" groet,
Jacqueline Bordewin

Door de jaren heen heb ik regelmatig levenswijsheden, spreuken, quotes en statements gehoord en gelezen. Het betrof meestal oneliners in zowel de Nederlandse, Engelse, Duitse als Franse taal, die iets met elkaar gemeen hebben. Het zijn namelijk stuk voor stuk kernachtige uitdrukkingen die op de een of andere manier weten te triggeren, tot nadenken stemmen of iets teweeg brengen, kortom: statements die een bepaalde impact hebben. En aangezien ik je graag tot "nadenken & invoelen" uitdaag, wil ik je uitnodigen om in de rechterkolom van deze webpagina eens op de diverse vlaggen te klikken en vervolgens te grasduinen in de ruim 3000 quotes die inmiddels beschikbaar zijn. Heb jij nog een quote of levenswijsheid die hier niet mag ontbreken? Dan verneem ik graag van je via jacqueline@bordewin.nl.

Een tijdje terug heb ik een blog gelezen waar op een mooie manier het belang van vrije ruimte ter sprake is gekomen. Soms hebben coaches en counselors namelijk de neiging om koste wat kost iemand met goede raad te willen ondersteunen en helpen. Terwijl als puntje bij paaltje komt, de cliënt - daarbij uiteraard gesteund door zijn/haar coach - toch echt zelf de cruciale stappen dient te zetten.

Zo kreeg Pierre van zijn opa ooit het destijds onmogelijk klinkende advies om eigenlijk nog maar een ding te doen: de hopeloze situatie letterlijk maar eens los te laten en zijn bijzondere "client" de vrije ruimte te geven.

Benieuwd naar het hele verhaal, lees dan hier verder ...

Reflecterend op de verschillende coachingstrajecten die ik de afgelopen jaren heb mogen begeleiden, blijken al deze cliënten iets met elkaar gemeen te hebben. Er is onmiskenbaar sprake van een rode draad: mijn coachees hebben namelijk allemaal - met vallen en opstaan en ieder op zijn/haar eigen manier – een drempel overwonnen omdat ze echt iets wilden veranderen/verbeteren in hun leven.

Meestal gaat zo'n coachingstraject dan ook gepaard met de nodige koud watervrees: brrr, wil ik dit echt? En dat is iets wat ik letterlijk en figuurlijk ook in mijn eigen leven meermaals heb mogen/moeten ervaren.

Trouwens, over letterlijk gesproken: ik heb anderhalf jaar geleden letterlijk mijn koud watervrees onder ogen gezien en na een aarzelend en wat moeizaam begin, zwem ik inmiddels het hele jaar - weer of geen weer - elke week wel een paar keer in een zandput in de buurt van Tiel. Het is ook nu nog wel eens een drempel waar ik over heen moet om dat koude water in te gaan. Dat doe ik dan dus puur op wilskracht omdat ik inmiddels weet dat ik me daarna enorm lekker voel. En achteraf denk ik dan: waar heb ik me in hemelsnaam toch zo druk over gemaakt. Ik had het veel eerder moeten doen ...